Waarschuwing. Dit wordt uiteindelijk toch een langer verhaal dan wat ik gepland had. Meer voorspel, minder actie in het begin. Als je liever sneller leesvoer wil, dan raad ik je aan mijn andere verhalen te lezen. Zoals ‘Onverwachte hitte’ ‘Picknick met natte afloop’ of ‘Stomend heet’

Shit.. de man van de lift is Allard Falck? Met geschrokken gezicht kijk je hem aan. ‘Ehm, ja, ehm..’ ‘Fantastische start van uw sollicitatie mevrouw Von Amsberg.’ ‘Jij wist dat ik een interview met jou had en je zei niets.’ ‘Het is u en u mag meneer Falck zeggen.’ Zijn grijns is zo groot dat je alleen maar witte tanden ziet. ‘Laten we dit snel afronden, ga zitten.’ Hij wijst voor zijn bureau. In de schaduwen van zijn kantoor zie je een donkere stoel voor zijn bureau staan. Alsof hij een hond vraagt om te gaan zitten aan zijn voeten. Nee bedankt. ‘Ik sta liever.’ ‘Prima, ik zal direct zijn. Ik ben niet overtuigd dat u mij kunt helpen. Echter Fred heeft u hoog zitten. U hebt ervaring in restauratie?’ ‘Klopt, via mijn ouders ben ik schilderijen gaan restaureren. Daarnaast ben ik samen geweest met een partner waarvan ik mede-eigenaar was van Van Hoensbroeck kunst en restauratie.’ ‘Daar heb ik van gehoord. Dit bedrijf doet het goed nu, waarom ben je weggegaan?’ Hoe ga je dit tactisch zeggen… Je vermoedt dat hij je blik ziet en zegt: ‘Laat me raden, u kon de positie niet aan.’ Het lef dat hij dat zomaar aanneemt. Je ex was een schoft waar jullie cliënten werden genaaid. Onder je neus. Daarnaast was je vrij zeker dat hij er andere dames op nahield. Je ziet inmiddels rood van de razernij. Je longen vul je met een teug lucht om tot bedaren te komen. ‘Mijn partner en ik hadden een andere visie voor het bedrijf.’ ‘De geur van nonsens overtreft je parfum, katje. Waarom wil je deze functie?’ ‘Ik heb geld nodig, en dit is wat ik kan. Erg goed kan.’ ‘Uhu, ik heb genoeg gehoord. Daar is de deur.’ Je weet genoeg. Eigenlijk wil je helemaal niet werken voor zo’n egoïst, lastpost en een eikel. De deurknop is binnen bereik maar toch draai je jezelf om. ‘Dus je laat arme Fred hier werken omdat jij niet kunt samenwerken met een betrouwbare vrouw, die kan doen wat jij vraagt, alleen omdat.. omdat je te trots bent?’ Je vouwt je armen voor je borst om een punt te maken. ‘Denk je ooit wel eens aan iemand anders dan jezelf meneer Falck?’ De hele etiquette gooi je uit het raam. Geen u maar jij, de eikel. ‘Ik kan je schilderijen restaureren, en goed ook! Daarnaast ben ik een kei in praktische organisatie en ondersteuning. Waarom zou je Fred zijn welverdiende pensioen niet gunnen? Kijk naar de man!’

Je wijst naar de oude man die je door een dunne glazen raam kunt zien zitten achter zijn bureau. Hij laat op dat moment een pen vallen en de arme man kan hem amper van de grond rapen. Blij dat we dit hebben mogen aanschouwen, je punt komt zo nog meer tot zijn recht. ‘U vindt niemand die meer gekwalificeerd is dan ik.’ Ik herstel snel mijn getutoyeer van zojuist.
In de donkerte van zijn kantoor zie je twee witte ogen met donkere pupillen je aanstaren. ‘Zeg me eens…’ Hij loopt naar je toe. Je vergroot de afstand door naar achteren te lopen, maar daar is de deur al. ‘Niet liegen..’ Zijn grote lichaam torent boven je uit. Zijn hoofd neerkijkend op jou, zijn adem voel je langs je gezicht fladderen. ‘Kunt u onder druk werken? Ik ben iemand die onkunde niet tolereert mevrouw Von Amsberg. Daarnaast moet u alles doen wat ik zeg. Ik hou er niet van als men niet naar mij luistert.’ Je ademt stokt wanneer je merkt dat hij dit bloedserieus bedoelt. ‘Kan je doen wat je gezegd wordt katje?’ Zijn toon is nu uitdagend, verleidelijk. ‘Wanneer het bij mijn takenpakket hoort, zal u aan mij een goede werknemer hebben meneer Falck.’ Hij neemt nu afstand waardoor ik wat op adem kan komen. Pff, zo dichtbij is niet goed voor mijn gezondheid. Mijn hart en buik hebben andere ideeën bij Allard Falck dan mijn verstand.
Hij bekijkt Fred door de glazen ruit en zucht. ‘Ik zie u morgen om 8 uur mevrouw Von Amsberg. U kunt gaan.’

KLIK, de deur achter je valt in het slot. Eindelijk thuis. Dat was een aparte ervaring. Waar zal je in terecht komen? Je kan niet geloven dat je de baan hebt. Al ging het niet van harte.

Je hangt twee jurken aan de kastdeur. Welke gaat het worden vanavond? Ze zijn beide nieuw, het werd eens tijd dat je jezelf zou verwennen met mooie kleding. Wanneer je twijfelt om aan te trekken om naar je ouders te gaan, komt je huisgenootje Anne binnen lopen. ‘Hij jij, hoe ging het?’ Je gaat alles na wat er is gebeurd vandaag. Van het opgesloten zitten in een lift met een hete kerel slash je nieuwe baas en het interview. ‘Dat klinkt leuk! En je hebt de baan, gefeliciteerd!’ Haar grijns kan niet breder. ‘Je zou maar in een lift vastzitten met een lekkere vent…’ Haar wenkbrauw gaat omhoog. Ze doet niet eens alsof ze je zielig vindt. Je denkt ‘kutwijf’ maar ondertussen moet je om haar reactie lachen. ‘Jammer dat die lekkere vent een arrogante zak is.’ ‘Was hij echt zo erg?’ ‘Ja, hij was erg. Maar ook.. Ik weet niet. Er is meer dan hij laat zien.’ Anne kijkt wat bedroefd. ‘Veel mensen verbergen hun échte ik achter een masker. Zijn afweermechanisme zal onuitstaanbaar zijn, maar misschien is er een reden voor zijn gedrag?’ Je denkt daarover na. Dat zou zomaar eens kunnen.
‘Er is een evenement bij een galerij vanavond waar ik moet fotograferen. Wil je mee?’ ‘Leuk! Ik moet alleen even langs mijn ouders vanavond. Zo geen zin in..’ Ze kijkt je bedroeft aan. Ze weet hoe je ouders zijn. Je ziet medelijden in haar blik. Ze loopt naar de kastdeur en pakt één jurk er vanaf. Ze legt deze voor je. ‘Nou, maak er een kort feestje van zou ik zeggen en kom daarna naar de galerij. Dan fleur ik je wel op!’ Jullie kletsen nog wat terwijl jij je omkleed. Ze geeft je een knuffel en fluit je nog na als ze bijna de deur uit is. Fietfiew.

Je arriveert bij je ouders. ‘Elise, je bent laat. Al heb je wel je best gedaan op je looks. Dat is in ieder geval iets.’ Zucht.

‘Ook leuk jullie te zien papa en mama.’ Je vader gaat weer zitten en zet een bakje met nootjes op de tafel. Je pakt er gretig een klein handje van. ‘We hebben je eens uitgenodigd want we horen maar niets van je!’ zegt je moeder. ‘Wat heb je allemaal gedaan sinds je relatie met Hugo?

‘Het was erg onverantwoord om je bedrijf zo in de steek te laten Elise.’ Knikt je vader erachteraan. ‘Je maakte een naam voor jezelf. Je hebt je eigen glazen ingegooid. Die arme man, hij zal vast de brein achter de goede zaken zijn.’ Mijn ouders vonden Hugo leuk. Of moet ik zeggen goed. Goed voor hun reputatie. Als ze de helft maar wisten.. ‘Er speelde meer dan wat jullie weten papa. Als jullie de moeite hadden genomen om meer met mijn leven te bemoeien, hadden jullie dit geweten.’ Je moeder rolt met haar ogen. ‘Jaja, geef een ander maar de schuld. Het is nooit de schuld van Elise.’

‘Je moest blij zijn met een man zoals Hugo. Er komt niet iedere dag zo’n man voorbij, weet je.’ Je zucht. Het heeft gewoon geen zin. Ze zien wat ze willen zien, zolang het maar een man van een goede komaf is. ‘Het is over tussen ons moeder, accepteer dat maar.’ Ze kijkt je aan alsof je een insect bent. ‘Nu is het te laat ja. We moeten je iets vertellen.’ Ze kijken nu beiden wat ernstig. Je vader twijfelt en kijkt naar je moeder. ‘Nadat jullie uit elkaar waren heeft Hugo een relatie met je zus gekregen.’ Sorry, wat!? Ze zien aan je gezicht dat het een schok voor je is. ‘Ze zijn zelfs verloofd.’ WAT!? Je gooit je handen in de lucht terwijl je opstaat. Je loopt naar de andere kant van de kamer. ‘Ja hoor! Natuurlijk zijn ze verloofd. Hoe kan het ook anders!?’ Je moeder glimlacht een beetje. ‘Nou ja, als zij haar droomman ontmoet windt zij er in ieder geval geen doekjes om.’ Je houd je hand voor je mond om een kokhals reflex te onderdrukken. Je zus Alexandra wilde altijd al wat jij had. Was het niet Barbie, dan was het wel je favoriete boek, of je beste vriendin van school. Waarom verbaast het je ook..

Je vader zegt: ‘We weten het inmiddels al even, maar wisten niet hoe we het je moesten vertellen.’ Je moeder komt naar je toe gelopen. Ze vouwt haar arm om je schouder. ‘Je zal er vast kapot van zijn. Zo’n goede jongen. Ik weet zeker dat je die twee goed bij elkaar vindt passen.’ Je knarst je tanden tegen elkaar. ‘Ze verdienen elkaar zeker moeder.’ De sarcasme hou je in. ‘Binnenkort is de bruiloft, we verwachten dat je erbij bent.’

‘Nee moeder, dat ben ik niet.’

‘Het is tijd om wat gebeurd is in het verleden te laten en te richten op de toekomst. Je bent er bij Elise en je zult blij zijn voor het gelukkige paar.’

‘Ik wil het er niet over hebben, maar er is een reden waarom wij uit elkaar zijn. Die man heeft me door een hel laten gaan. Ik ga niet naar de bruiloft.’

‘Och, je overdrijft Elise.’ Zegt je vader. ‘Gedraag je niet als een klein kind, dat staat je niet. De zaak moest voor 2 personen verdienen en hij heeft er alles aan gedaan om het bedrijf staande te houden. Ook toen jij er vandoor ging. Denk niet alleen aan jezelf. We zijn een familie en familie steunt elkaar. Wat zullen de mensen wel niet denken.’ Tjah, stel je voor wat een ander zal denken over ons.. Je moeder kijkt je streng aan, haar armen in elkaar gevouwen voor haar borst. ‘Moeder, ik ben uit die relatie gestapt om een reden. En trouwens, ik heb iemand ontmoet die me veel beter behandeld dan Hugo ooit heeft gedaan.’ Oh god, wat zeg ik. Zodra de woorden je mond hebben verlaten heb je spijt als haren op je hoofd. SHIT! Alleen maar om van het gesprek af te zijn verzin je dit… Stomme muts dan je bent! ‘Oh echt? Vertel, wie is de nieuwe man in je leven?’ Kut kut kut… ‘Iemand die jullie niet kennen.’ Je doet nonchalant, alsof het niets uitmaakt. ‘Je hoeft niet te liegen om aandacht te krijgen hoor lieverd. Die tijd hebben we gehad.’

‘Jullie hoeven mij geen schuldgevoel aan te praten. Er is geen reden waarom ik bij die bruiloft zal zijn. Vergeet het maar.’ Je staat boos op uit je stoel. ‘Vader, moeder, ik zou willen dat ik kon zeggen dat het gezellig was. Ik spreek jullie later.’

Je bent bijna bij de deur tot je vader je inhaalt. ‘Elise, wacht!’

‘Ik ga niet naar die bruiloft papa.’ Hij kijkt je nu begripvol aan. ‘Ik kan me voorstellen dat je boos bent lieverd. Maar denk niet alleen aan Hugo en Alexandra. Je moeder en ik worden ouder. Het enige wat we willen is ons gezin om ons heen. Dat we samen mooie momenten beleven. Je zou ons een plezier doen als we allemaal samen bij de bruiloft konden zijn.’ Je zucht. Je kan je voorstellen dat iets is wat je ouders graag zouden willen. Met spijt zeg je: ‘Ik denk erover na papa.’ Hij geeft je een kus op je voorhoofd waarna jij vertrekt. Eenmaal voor het huis adem je diep in door je neus. Je sluit je ogen, de frisse lucht vult je longen. Je opent je ogen. Die galerij kan maar beter drank hebben!

Eenmaal bij het evenement spot je Anne al snel. Ze geeft je een knuffel en vraagt: ‘Hoe was het?’

Je kijkt haar bedroeft aan. ‘Ik weet niet eens waar ik moet beginnen..’ Terwijl zij foto’s van de mensen en de ambiance neemt, licht jij haar in over het gesprek wat je hebt gehad met je ouders. ‘Jeetje, mijn familie is ook geen pretje, maar die van jou klinkt als de Adams family.’ Ze kijkt je met een bepaald gezicht aan. Je geeft haar eenzelfde gezicht terug alsin wederzijds begrip. ‘Ik kan niet geloven dat ze me verplichten om naar die stomme bruiloft te gaan. Wat een schertsvertoning.’ Ze kijkt je nu opeens anders aan en begint te lachen. ‘Je moet gaan!’ Je wenkbrauw heft zich automatisch op naar je voorhoofd in ongeloof. ‘Wat zeg je?’

‘Ja, je moet gaan! Met een knappe man aan je zijde. Hugo zal jaloers zijn, en je zus al helemaal!’ Met een grijns ziet ze het voor zich. ‘Knappe mannen groeien niet aan bomen Anne..’ Ze pakt je bij de arm en wijst in het rond. ‘Knappe mannen zeg je? Hier lopen er genoeg!’ Op dat moment hoor je onrust in de zaal en wijken mensen voor niet minder dan.. Allard Falck. Shit, hij is hier!? Anne kijkt waar jij naar kijkt. ‘Wie, wat, wat is er aan de hand!?’ Je kijkt naar de knappe verschijning. Allard heeft een smoking met vlinderdas aan. Verdorie, waarom moet die man zo knap zijn? Je hoort een fluit naast je. Anne ziet hem ook. ‘Oei, een erg knappe arrogante zak inderdaad.’ Ze beweegt haar wenkbrauwen op en neer en lacht van oor tot oor. ‘Adonis is in the building. En wie is dat naast hem? Jeetje, die 2 mannen zouden verboden moeten zijn!’

‘Shit, ze komen onze kant op. Snel, verstoppen!!’ Ze giechelt. ‘Ik kan me niet verstoppen. Ik moet dit evenement vastleggen op camera. Ik krijg daarvoor betaald Eli..’ Voordat ze haar zin kan afmaken ziet ze je naar de bar rennen. Onderweg neem je een glas champagne van een dienblad. Je slokt hem in één teug leeg. Eenmaal bij de bar roep je tegen de kelner ‘Een Aperol spritz graag.’ Wanneer de beste man deze voor je zet wil je deze ook achterover gieten. Tot je hoort: ‘Als dat het katje niet is. Ik ruik de bloemen van je parfum al van ver.’ Om je niet te focussen op de knappe man naast je, drink je het glas in een paar slokken leeg. BAM. Het glas van je Aperol spritz bonkt op de toonbank. ‘Nu al dronken aan het worden?’ Je probeert je verlegenheid te verbergen. ‘Allard, wat leuk je te zien. Wat doe jij hier!?’

‘Nou nou, ik hoor de enthousiasme in je stem.’ Hij kijkt je geamuseerd aan. ‘Ik heb deze galerij pas geleden gekocht. Ik organiseer dit evenement.’ Je herinnert je een artikel wat je een tijd geleden hebt gelezen. ‘Ah ja, natuurlijk. Dat heb ik gelezen.’ Allard geeft je een sexy grijns. Ondanks dat je dat niet wilt, je hart maakt overuren. ‘Je komt me wat rustig over. Moet jij mij niet rond commanderen?’ Zijn ogen vernauwen zich, een grijns siert zijn gezicht. Hij lijkt zich te amuseren. ‘Het is nu buiten werktijd, mevrouw von Amsberg. Maar verwacht morgen niet dezelfde behandeling.’ Mijn lichaam weet niet of dit een belofte of waarschuwing is. Kippenvel en hitte wisselen elkaar af. ‘Als dit jouw feestje is, moet jij niet de mensen gaan vermaken in plaats van mij lastig vallen?’ Hij moet nu hard lachen. ‘Zie ik eruit als een entertainer? Maar ik moet eerlijk zijn. Ik haat dit soort evenementen. Ik ben liever aan het werk.’ Je kijkt hem van opzij aan. ‘Je maakt liever het leven van een stagiair onmogelijk.’ Zijn hoofd draait van het publiek naar jou. Zijn ogen doorboren je. Hij geniet van je uitdaging. ‘Zeker. Stagiaires martelen is leuk. Maar assistentes nog meer.’ Je kijkt hem verschikt aan. Zal hij dit echt menen denk je? Omdat je rood aanloopt kijk je het publiek in. Je zien Anne flirten met zijn vriend waarmee hij kwam binnenlopen. ‘Het ziet ernaar uit dat je vriend het wel leuk vind om het publiek te vermaken.’

‘Wie, Victor? Hij heeft andere eigenschappen dan ik.’ Nu is het jouw beurt om te lachen. ‘Dat is duidelijk. Al ben je vanavond acceptabel gezelschap. Tot morgen.’ Je wilt de bar verlaten maar hij pakt je arm vast. ‘Ik lieg niet als ik zeg dat ik morgen minder tolerant ben. Eens kijken of je waar maakt wat je hebt beloofd.’ Je wilt naar Anne toelopen tot je in je ooghoeken je zus aan komt lopen. Met Hugo! Oh nee! Alsof je dag niet nóg erger kon.

‘Elise, wat doe jij hier op dit evenement?’ Ze kijkt je van top tot teen aan. Ze is duidelijk onder de indruk van je knappe uiterlijk vanavond. ‘Moest jij niet naar vader en moeder vanavond?’ Je zucht en doet je best om je normaal te gedragen. ‘Alexandra, Hugo dit is..’

‘Allard Falck!’ roept Hugo uit. Hij kijkt je verbaasd aan. ‘Eh, ja. Dit is mijn.. vriend.’ Oh nee, je wilde baas zeggen, maar je bedacht je. Je wilde ‘een vriend’ zeggen, maar nu kwam het eruit als hij jouw vriend is.. nee, nee, nee.

Ze staren je in shock aan. Ook Allard verstijft. ‘Hahaha, dat kan niet waar zijn. Waarom zou Allard Falck met jou uit willen?’ Je zus doet zoals altijd zo denigrerend over je. Je schaamt je rot. Allard kijkt ze ijzig aan voordat hij naar jou kijkt. Je kijkt hem wanhopig aan waardoor één van zijn wenkbrauwen iets omhoog beweegt. Je hoopt maar dat hij meespeelt. Al lijkt Allard Falck niet iemand die met zich laat spelen.. ‘En toch is het zo zus, he schat?’ Allard schraapt oncomfortabel zijn keel zodat jij in de grond zou willen zakken. Ja Elise, je hebt het jezelf onmogelijk gemaakt.. Allard kijkt je aan en zegt: ‘Zeker katje.’ Hugo stottert van ongeloof. ‘Echt waar!?’

‘Stel je ons even aan elkaar voor schat?’ Zijn hand gaat ondertussen naar je onderrug om daar warme schokgolven te veroorzaken. ‘Ehm, natuurlijk. Dit zijn Hugo van Hoensbroeck en mijn zus Alexandra.’

‘Welkom Hugo en Alexandra. Hebben jullie het naar je zin?’ Alexandra benut de ruimte die ze nu krijgt optimaal en stapt dichter naar Allard toe. ‘Jazeker, dank u wel. Al kan het buffet wat verbeteren.’ Ze kijkt je boos aan terwijl Allard je dichter naar zich toe trekt. ‘Het spijt me dat je er zo over denkt mevrouw Von Amsberg. Er is een Mc Donalds op de hoek, misschien voel je je daar meer op je gemak?’ De mond van je zus valt open van verbazing. Die van jou ook. Je plaatst je hand snel voor je mond zodat zij je glimlach niet zien. Hugo helpt zijn aanstaande snel uit de brand. ‘Mijn verloofde maakt natuurlijk een grapje Allard. Mag ik je Allard noemen? In ieder geval zou ik je graag meer willen vertellen over een project waarmee ik bezig ben. Ik ben ervan overtuigd dat…’

‘Het spijt me Hugo, op dit moment gaan we geen nieuwe samenwerkingen aan. Ik wens jullie beiden nog een fijne avond. Ik ga naar Victor, ik zie je straks schat.’ Voordat iemand iets kan zeggen plant Allard een vederlicht kusje op je wang, draait zich om en weg is hij. Iets zegt je dat je hiervoor gaat boeten…

Je zus komt dichterbij je staan. ‘Jij kreng dat je bent. Je wil alle aandacht op onze bruiloft opeisen wanneer je met hem komt. Dat gaat niet gebeuren!’

‘Alexandra, rustig maar liefje.’

‘Hou je mond Hugo! Ze komt alleen maar omdat onze ouders erop aandringen.’ Ze vouwt haar handen voor zich over elkaar en kijkt je boos aan. ‘We gaan Hugo.’

‘Maar liefje, er is een buffet!’ Je zus pakt haar verloofde bij zijn arm en trekt hem mee de zaal uit.

‘Hej meis, ik zag dat het gesprek met je zus niet heel lekker ging. Alles goed?’ Anne kijkt je bezorgd aan. Je zucht en schudt je hoofd. ‘Zeg maar niets meer. We gaan lol maken. Dit is trouwens Victor.’ Victor schudt je de hand en zegt: ‘Leuk je te ontmoeten Elise. Anne heeft me al veel over je verteld. Het nichtje van prins Claus? Je ontmoet niet iedere dag familie van de koning.’ Je krijgt een blos op je wangen. ‘Ik ben een nichtje van zijn kant van de familie. Ik kom er niet vaak over de vloer hoor.’ Hij houdt zijn hand omhoog. ‘Dat kan ik me voorstellen. Prins Claus had natuurlijk een grote familie. Maar des al niet te min, ik vind het een eer om je te ontmoeten. En dat is omdat je één van de beste restaurateurs bent in Nederland. Ik ben onder de indruk.’ Je mag Victor direct. Niet alleen omdat hij je komaf minder interessant vindt dan wat je kunt, maar hij heeft vriendelijke ogen. Een heel verschil met de man waarmee hij kwam binnenlopen. ‘Ik hoorde dat je Allard’s nieuwe assistent bent?’ Voordat je kunt antwoorden staat Allard naast Victor. ‘Het is tijd om te gaan Victor. Ik zie je zo buiten, oké?’ Hij draait zich naar jou toe, zijn gezichtsuitdrukking onleesbaar. ‘Ik wil je graag even privé spreken.’ Anne tuit haar lippen en kijkt wat beduusd wanneer zij en Victor naar de uitgang lopen. Voordat je kunt reageren neemt Allard je bij je arm mee naar een rustigere hoek. Eenmaal uit het zicht van het publiek kijkt hij je aan. Zijn ogen gevuld met vuur. ‘Ik weet niet wat die stunt van zojuist betekende, maar doe dat nooit meer. NIEMAND gebruikt mij, begrepen?’

‘Het spijt me Allard. Ik raakte in paniek. Ik zal het nooit meer doen.’ Hij kijkt je streng aan en knikt dan. ‘Ik zie je morgen. Ben op tijd.’ Je kijkt hem na wanneer hij naar de uitgang loopt.

In je kast hangt alleen maar casual kleding voor op kantoor. Geen nette pakken zoals je meerdere mensen zag lopen op het kantoor van Falck B.V. Dit setje moet het maar worden. Je legt een zwarte broek met een wit zijden tuniek op je bed klaar. Een roze blazer maakt het wat kleuriger.

Je springt de douche in en binnen 30 minuten sta je voor het Falck gebouw.

De jonge vrouw die gisteren achter de balie zat zit er weer. Ze klapt als ze me ziet. ‘Oohhh, ik heb voor je geduimd. Leuk dat je er bent!’ Je lacht terug naar haar. ‘Mijn naam is Wendy. Bel naar de receptie als je iets nodig hebt oké? Het nummer is 1000. Succes vandaag!’

‘Dank je wel Wendy. Lief van je dat je het aanbiedt. Ik heb een vermoeden dat ik alle hulp kan gebruiken.’ Je ziet medelijden in haar blik. Jullie zwaaien naar elkaar wanneer jij op de knop van de lift drukt. De twijfel slaat toe. Durf je weer met de lift of ga je met de trap? 32 verdiepingen is wel heel hoog. Morgen misschien met de trap.

Eenmaal uit de lift komt Fred je tegemoet. ‘Goedemorgen Elise, wat fijn dat je er bent.’ Hij neemt je mee naar zijn bureau. Hij haalt een schilderij uit de kast achter hem. ‘Dit is het schilderij wat meneer Falck gerestaureerd wilt hebben. Je legt je koffer met jouw spullen op het bureau. Het is een groot maar vooral lang bureau wat ook kan fungeren als werkstation. ‘Ook wil hij graag dat je zijn agenda managet. Dat betekent afspraken, lunch en alles wat hij verder graag wenst. Ook is hij erg specifiek in de locatie waar alles staat. Verplaats niets in zijn kantoor. Onthoud wanneer je iets pakt, en plaats het graag terug op dezelfde plek.’ Een OCD type. Hij is fijn.. ‘Oh, en hij drinkt zijn koffie zwart.’

‘Je plek is hier aan dit bureau. Je nummer heb ik op een briefje bij je telefoon gezet, evenals belangrijke telefoonnummers. Het nieuwe wachtwoord van je PC kan je invoeren wanneer je hem zometeen aanzet. Je mail is vanmorgen vroeg ingesteld. Je krijgt mail op de algemene inbox binnen, interne mail via je eigen mailbox. Ook heb ik hier mijn telefoonnummer voor je, mocht je er niet uitkomen. Meneer Falck zit in zijn kantoor hiernaast. Graag kloppen als je hem nodig hebt. Ik moet naar een privé afspraak maar kom vanmiddag even terug om te kijken of alles goed gaat.’ Hij kijkt je blij aan. ‘Dit moet goed komen Fred. Bedankt voor je goede zorgen. Tot vanmiddag.’

Je zet je spullen klaar uit je koffertje voordat je aan het schilderij gaat beginnen. Je hele bureau ligt vol met materialen. Voordat je aan de slag gaat ga je eerst langs meneer Falck. Misschien wil hij wat koffie. Je betrapte jezelf op het zeggen van zijn voornaam, maar je kunt maar beter vanaf nu alleen zijn achternaam gebruiken. Minder kans op slippertjes. Je klopt op zijn deur. Je hoort een gestompte ‘binnen’. Je opent de deur. Het geluid van klassieke muziek vult te kamer. ‘Mevrouw Von Amsberg.’ Allard zit op dezelfde plek als gisteren, achter zijn bureau. Het is nog steeds een donkere kamer, maar iets lichter dan gisteren met het interview. Met zijn rug naar je toe zie je zijn spieren strak gespannen in zijn pak. Je bijt op je lip uit reflex. Je geeft jezelf een mentale klap. Hij is verdorie je baas, doe normaal! Allard staat op uit zijn stoel en kijkt je recht aan. Het lijkt alsof hij dwars door je heen kijkt. ‘Maak jezelf niet te comfortabel. Je bent hier omdat Fred je hoog heeft zitten. Ik wil eerst zien wat je kan.’ Hij rolt ongeduldig zijn schouders naar achteren terwijl hij je kil aankijkt. ‘Maar zolang je hier bent, moet je iets minder parfum op doen. Ik krijg er hoofdpijn van.’ Je voelt je persoonlijk aangevallen. Minder parfum op doen? Hij kan de boom in. ‘Ik ben hier om je schilderijen te restaureren, niet om het jou comfortabel te maken. Die koffie haal je zelf maar.’ Je loopt naar de deur. Nou ja, eerder stampvoetend. Eenmaal een thee in je handen achter je bureau zet je de PC aan. Wat een e-mail in de inbox! Je spendeert het komende uur aan het antwoorden van zijn mails. Waaronder vergaderverzoeken, vragen over investeringen en wat andere onderwerpen. Het schilderij op de ezel staat naast je bureau. Je zoekt zoveel mogelijk foto’s van schilderijen van de schilder, alsmede van de periode waarin de schilder actief was. Je begint met het herstellen van de kleur. Veel kleuren zijn sober geworden in de loop der jaren. Je was vergeten hoe therapeutisch dit kan zijn. Je geniet van de rust die het werk met zich meebrengt tot je maag begint te knorren. Je zucht. Allard zal wel koffie lusten. Met zwarte koffie in je handen klop je op zijn deur. ‘Ja!’ Je doet voorzichtig zijn deur open. Hij loopt van een tafel in een andere hoek naar zijn bureau. Je werpt een blik op de tafel waarvan hij vandaan loopt. Je ziet houtsnippers, een houten beeldje en wat gereedschap. ‘Ehm, ik dacht dat je wat koffie zou lusten. Waar wil je dat ik de mok neerzet?’ Zet hem maar naast de computer.’ Geen dank je wel, niks. ‘Wat wil je mevrouw Von Amsberg?’ Je zucht. Het vraagt wat incasseringsvermogen om voor meneer Falck te werken. ‘Het is lunchtijd. Wat kan ik voor je bestellen?’ Hij denkt na en zegt: ‘Bestel bij de Bella ciao. Ze weten wat ik graag eet. Bestel jij maar wat je wilt.’

‘Oké!’ Je wil vertrekken maar aarzelt. Je zou heel graag willen weten waarmee hij druk is. Maar aan zijn humeur te merken is dit niet het goede moment.

Het komende half uur ben je nog druk met het schilderij tot het eten arriveert. Je schenkt voor jullie beiden wat koffie in en klopt op zijn deur. ‘Ja’

Hij staat vlak bij je als je binnen komt. ‘Dat ruikt heerlijk, zet het maar op de hoek van mijn bureau.’ Je zet zijn eten en kop koffie op de hoek, zoals hij aangaf. Hij pakt zijn eten en gaat aan een lange tafel zitten met meerdere stoelen. ‘Waar is mijn koffie?’ Je kijkt naar de mok die staat te dampen naast de plek waar zojuist het eten stond. Vreemd. Je pakt zijn mok en zet deze voor zijn neus. ‘Alstublieft meneer Falck.’ Ondertussen ga je naast hem aan tafel zitten en begint aan je eigen eten. Hij kijkt je vreemd aan. ‘Oh, wat ruikt dit heerlijk.’ Hij knikt maar zegt verder niets. Jullie eten je lunch in stilte. Ook al is het stil, het is niet oncomfortabel. Eigenlijk voelt het wel oké om zo samen te eten. Na een tijdje pakt Allard een stukje brood en loopt naar het raam. Hij opent het raam een klein stukje en legt het brood op de buitenrichel. Hij loopt in stilte terug naar zijn stoel en gaat weer zitten. Ehm, oké.. Over vreemd gesproken. ‘Meneer Falck? Wat was je eerder met hout aan het maken?’ Je ziet dat hij wat verlegen wordt waarna hij wegkijkt. Stiekem is hij nog knapper nu hij wat verlegen is. Hij kucht voordat hij antwoord geeft. ‘Het helpt me focussen.’ Je loopt naar het bureau waar het beeldje eerder lag. ‘Mag ik het zien?’ In een ruk springt hij op ‘Absoluut niet!’ Hij pakt je bij je arm wanneer je te dicht in de buurt komt bij zijn houten beeldje. Wanneer je naar zijn hand kijkt, zie je dat zijn horloge stilstaat. Je pakt zijn hand vast. ‘Allard, eh, meneer Falck, wist je dat de tijd van je horloge stilstaat?’ Snel vouwt hij zijn mouw weer om zijn pols zodat het horloge erachter verdwijnt. ‘Hmm, nog niet opgevallen.’

Hij kijkt je nu ijzig aan. ‘Ga je me nog vertellen wat het drama van gisterenavond te betekenen had?’

Je zucht. Hij verdient een uitleg, ik heb hem er zelf bij betrokken. ‘Die kerel was mijn ex, Hugo van Hoensbroeck. Wij waren samen eigenaar van Van Hoensbroeck kunst en reparatie. De vrouw is mijn zus Alexandra. Ik kwam gisteren te weten dat hun twee samen zijn. Al vrij snel nadat onze relatie stuk ging. En ze zijn verloofd en al.’ Je voelt je verdrietig. Ondanks dat je die twee niet mag, hebben ze elkaar. Jij bent maar alleen. ‘Je denkt dat zij je hebben bedrogen?’ Je kijkt hem aan. Hij kijkt dwars door je heen. ‘Het maakt niet uit wat ik denk. Ik heb geen bewijs. Gisteren was nogal een schok. Sorry dat ik je erbij betrokken heb.’ Hij geeft je een korte knik. ‘Waarom speelde je eigenlijk mee?’ Hij kijkt enigszins geamuseerd. ‘Dat gat wat je groef werd alleen maar dieper. Een beetje hulp kon geen kwaad. Oh, ik bedenk me zojuist. Ik heb een contract.’ Hij loopt naar zijn bureau en pakt er een stapeltje papieren uit. ‘Dit is een contract. Ik geef je salarisverhoging.’ Je kijkt hem geschrokken aan. Nu al? ‘Maar, dat komt met een voorwaarde. Wanneer je dit contract tekent zal je niet mogen daten zolang je hier werkt.’

WAT!?